Z dostępnych dokumentów wynika, iż pierwszy kościół
w Straszewie powstał na przełomie XIII i XIV wieku. Obecny
z 1781 roku jest już czwartą drewnianą świątynią na tym miejscu.
Pierwszy mógł być spalony przez Krzyżaków pod koniec XIV w. Drugi odbudowany w latach 1631 – 1641 przez bpa Macieja Łubieńskiego został zniszczony przez „Potop Szwedzki” w XVII w. Odbudowany w 1687 r. przez archidiakona włocławskiego Stanisława Niemierza po około stu latach spalił się i w 1781 r. odbudowany został staraniem kapituły włocławskiej i przetrwał do naszych czasów.
Ciekawostką jest to, że ołtarz główny jest ołtarzem filarowym pochodzący z katedry włocławskiej jako dar za drewno z lasów straszewskich na rozbudowę katedry.
O bogactwie historycznym świadczą żelazne, nitowane drzwi, prowadzące z zakrystii do prezbiterium, które przetrwały wszystkie pożary i nawałnice. Także kamienne kropielnice w kruchcie, na których są widoczne wyżłobienia powstałe poprzez ocieranie mieczami rycerstwa polskiego wchodzącego i wychodzącego z kościoła.
Podczas ostatnich prac remontowych okazało się, że pod prezbiterium znajdują się krypty. Należy przypuszczać, że są to groby fundatorów kościoła.
Kościół w Straszewie był czynny w czasie II wojny światowej. Na plebanii mieszkał niemiecki komisarz wojenny, który
w ostatnich dniach wojny odebrał sobie życie strzelając w głowę. SS-mani prowadzący śledztwo znaleźli w jego bucie krótki list z podaniem przyczyny samobójstwa, miało być napisane: „Nie chcę mieć nic wspólnego z ludobójstwem Hitlera”. Wtedy zwolniono rodzinę księdza, którą wcześniej postawiono pod ścianą do rozstrzelania oskarżając o morderstwo. (Taką relację przekazała rodzina księdza, a o liście i jego treści dowiedział się ojciec księdza znający niemiecki od jednego z żołnierzy niemieckich, których pozostawiono przy zwłokach do dnia następnego).