Bartosz Adamczewski, Retelling the Law. Genesis, Exodus-Numbers, and Samuel-Kings as Sequential Hypertextual Reworkingsof Deuteronomy, Frankfurt a. M. 2012 – ks. Zdzisław Pawłowski
Abyśmy stali się synami Bożymi, red. I. Mroczkowski, J.A. Sobkowiak, Warszawa 2011 – ks. Ireneusz Werbiński
Jerzy Misiurek, Modlitwa, medytacja, kontemplacja, mistyka. Dzieje problematyki, Lublin 2011 – ks. Ireneusz Werbiński
Ignacy Dec, Transcendencja człowieka w przyrodzie. Ujęcie Mieczysława A. Krąpca OP i kard. Karola Wojtyły, Wrocław 2011– ks. Jerzy Machnacz
Jerzy Bagrowicz, Czy wiemy, co sprawujemy? Wtajemniczenie w liturgię mszy świętej, Włocławek 2012 – Jarosław Horowski
STRESZCZENIA
ks. Jacek Szymański
Zadania wierzących odczytane w Liście apostolskim Porta fidei
11 października 2012 roku papież Benedykt XVI zainauguruje w Kościele Rok Wiary. W opublikowanym z tej okazji Liście Apostolskim "Porta fidei" Ojciec Święty wskazuje zadania i obowiązki moralne ludzi wierzących. Pierwszym z nich jest wyruszenie w drogę z Chrystusem, który pokazuje kierunek. Obowiązek uwierzenia jaiw się jako zasadniczy w tej drodze ze Zbawicielem. Uwierzenie w Boga pociaga za sobą świadectwo wiary. Papież zachęca, aby wierzący nie byli leniwi w wyznawaniu swej wiary, gdyż ich świadectwo może pomóc innym.
powrót
ks. Zbigniew Zarembski
Cierpienie drogą wiary. Refleksja pastoralna nad tajemnicą ludzkiego cierpienia w kontekście ogłoszonego
Roku Wiary
Czasy współczesne, w których przychodzi żyć, naznaczone są gwałtownymi przemianami w wielu dziedzinach życia. Przeobrażenia te mają wpływ na świadomość i postawę człowieka. Od tych wpływów nie jest wolna również sfera życia religijnego. Dlatego wyznawcy Chrystusa muszą jaśniej niż inni, widzieć to, co stoi na przeszkodzie wiary, jej głoszeniu, wyznawaniu i przeżywaniu. Celem ogłoszonego przez papieża Benedykta XVI Roku Wiary w Kościele jest niedopuszczenie do tego, by poszedł w niepamięć fakt określający ludzkie życie czyli wiara. Podejmowane działania mają na nowo ukazać współczesnemu człowiekowi oblicze Chrystusa, przywrócić radość wiary i wskazać katolikom między innymi na nowe sposoby jej przekazywania. Wiara jest fundamentem życia człowieka wierzącego. Szczególną rolę odgrywa ona w życiu człowieka chorego i cierpiącego. Autor artykułu w swojej publikacji próbuje udzielić odpowiedzi na pytanie o sens cierpienia w życiu człowieka wierzącego? Wyjaśnia więc, że wiara religijna nie „zabezpiecza” przed cierpieniem, lecz pozwala wyprowadzić dobro ze zła, jakie z nim jest kojarzone. Nie jest możliwa pełna odpowiedź na pytanie o genezę cierpienia, to jednak w świetle wiary tajemniczość cierpienia nie prowadzi do absurdu, lecz może zbliżać do Boga i przyczyniać się do zbawienia siebie i innych.
powrót
ks. Jacek Kędzierski
Przekazywanie wiary jako odpowiedź na kryzys wychowawczy
Publiczne wypowiedzi na temat przekazywania wiary i wychowania koncentrują się wokół trudności, jakie spotykają tych, którzy są odpowiedzialni za ewangelizację i kształtowanie ludzkich charakterów. Dlatego w naszym myśleniu i rozmowach na temat wiary i wychowania jest dużo pesymizmu. Nie jesteśmy w stanie skutecznie powstrzymać negatywnych tendencji obecnych w niektórych środkach społecznego przekazu. Zdarza się, teraz coraz częściej, że obraz Kościoła kreowany przez te środki przekazu jest nieprawdziwy. Dlatego chrześcijanie powinni być uważnymi słuchaczami i odpowiedzialnymi apologetami Kościoła.
Fundamentalną zasadą przekazywania wiary i wychowania jest przekonanie o dobrej woli człowieka oraz pragnieniu poznania prawdy. Zadaniem Kościoła jest w tym dopomagać. Chrześcijanie muszą postawić sobie wysokie wymagania dotyczące własnego rozwoju wewnętrznego, żeby wyzwolić się ze wszechogarniającego relatywizmu. Potrzebna jest dziś chrześcijanom odwaga, determinacja i konsekwencja w przekazywaniu wiary.
powrót
Andrzej Sobieraj
Wiara bez Boga. Dramat religijnego behawioryzmu
Dramat religijnego behawioryzmu chrześcijan możemy dziś zdefiniować na poziomie realnego i głębokiego kryzysu wiary. Dotyka ludzkiej duchowości i ludzkiej kondycji moralnej. Staje się chorobą atakującą od wewnątrz zarówno indywidualną osobę jak i całą wspólnotę wiary, będąc – być może – jej największym zagrożeniem. Praktyka wiary bez wewnętrznego odniesienia do Boga, staje się bowiem pustym, o ile nie pogańskim, gestem ludzkiej egzystencji. Zwycięstwem materii nad duchem. Staje się ukrytą drogą do religii czasu i przestrzeni, religii materii i samoubóstwienia człowieka. Buduje świat najpierw bez Boga, zaraz potem bez wartości i miłości. A wszystko po to, aby na końcu w miejsce Boga wstawić człowieka jako niezależnego, aczkolwiek zniewolonego suwerena własnego życia. Należy jednak zapytać dokąd ów religijny behawioryzm prowadzi człowieka? Do wiecznego szczęścia, czy do złudnej radości chwili? Do pełni życia czy do ostatecznej śmierci? Do prawdy czy do dramatycznej ułudy wiary?
powrót
ks. Czesław Parzyszek SAC
Treść Instrumentum laboris – dokumentu dla Synodu Biskupów o nowej ewangelizacji
Nowa ewangelizacja nie oznacza „nowej Ewangelii”, bo „Jezus Chrystus [jest] wczoraj i dziś, ten sam także na wieki” (Hbr 13, 8). Nowa ewangelizacja oznacza adekwatną odpowiedź na znaki czasu, na potrzeby współczesnych ludzi i narodów, na nowe konteksty, ukazujące kulturę, poprzez którą wyrażamy naszą tożsamość i poszukujemy sensu naszej egzystencji. Nowa ewangelizacja oznacza zatem promowanie kultury głębiej zakorzenionej w Ewangelii. Oznacza odkrycie „człowieka nowego” (Ef 4, 24), który jest w nas dzięki Duchowi danemu nam przez Jezusa Chrystusa i Ojca (p. 164). Nowa ewangelizacja oznacza, „że musimy na nowo rozniecić w sobie pierwotną gorliwość i pozwolić, aby udzielił się nam zapał apostolskiego przepowiadania, jakie wzięło początek z Pięćdziesiątnicy (p. 165).
powrót
ks. Maciej Radej
Miejsca głoszenia kazań – panorama historyczna
Jezus Chrystus głosił słowo Boże nie tylko w miejscach kultu, w synagogach, ale także na otwartej przestrzeni, z łodzi, w czasie posiłku i w domach. W ślad za tym niedościgłym wzorem wszystkich kaznodziejów, szła praktyka apostolska oraz nauczanie Kościoła pierwszych wieków. Z upływem stuleci Kościół zbudował wspaniałe świątynie, w których kulminacyjnym miejscu stawiał ambony przeznaczone do głoszenia słowa Bożego. Nigdy jednak głoszenie kazań nie ograniczało się do miejsc kultu. W poszukiwaniu słuchacza kaznodzieje udawali się bądź tam, gdzie on żył i działał: na place miast, jarmarki, miejsca wykonywania kary (szubienica, pręgierz), do leprozoriów i szpitali, bądź tam, gdzie człowiek znajdował miejsce wiecznego spoczynku – na cmentarze.
Czasy najnowsze niewiele do tego dorzuciły. Największe bowiem zgromadzenia wiernych, niejednokrotnie kilkumilionowe, w czasie których głoszono słowo Boże, jak pielgrzymki papieskie bł. Jana Pawła II, mają swych prekursorów w kaznodziejskiej działalności pod gołym niebem, takich bohaterów ambony jak chociażby wspomniani wyżej święci Jan Kapistran i Wincenty Ferrer. Być w czasach nam współczesnych, tak mocno naznaczonych laicyzacją i dechrystianizacją, trzeba będzie w poszukiwaniu słuchacza otworzyć bramy świątyń i udać się tam, gdzie on jest, do centrów i galerii handlowych, na place wielkich miast, na skrzyżowania kluczowych dróg. Tak czynili wielcy kaznodzieje, na czele z Jezusem.
powrót
ks. Tomasz Szałanda
Homilie do tekstów Starego Testamentu. Zapomniana praktyka współczesnego kaznodziejstwa?
Miejsce homilii w liturgii po przeczytanej Ewangelii, która z niej najczęściej czerpie inspiracje, wynika bardziej z kościelnej praktyki niż z posoborowych rubryk kościelnych. Tak wypracowany sposób przepowiadania w czasie liturgii zazwyczaj pozostawia w cieniu słowa Obietnicy (Stary Testament). Zarówno według Nowego Testamentu, praktyki wczesnochrześcijańskiego Kościoła oraz koncepcji kaznodziejstwa po Vat II należy stwierdzić, iż opieranie się jedynie na tekstach ze Starego Testamentu w tworzeniu homilii nie jest możliwe. Zawsze bowiem musi istnieć odniesienie do Dobrej Nowiny o Zmartwychwstałym Jezusie z Nazaretu, namaszczonym przez Ducha Świętego Synu Ojca. Sam Stary Testament jedynie to zapowiada, a dopiero Nowy wypełnia.
powrót
ks. Andrzej Pryba
Powołanie małżeństwa i rodziny w kontekście współczesnych zjawisk dotyczących życia małżeńskiego i rodzinnego w Polsce
Rodzina zbudowana na fundamencie małżeństwa, to nie tylko kwestia ziemskiej i ludzkiej kultury. Rodzina bowiem jest rzeczywistością Bosko-ludzką. Ma ona stawać się tym czym jest, czyli tym czym zamyślił ją Bóg. A staje się ona tym czym jest, jeśli podejmuje powołanie, jakim została obdarowana, to jest strzeżenia, objawiania i przekazywania Miłości. Rodzina to również podstawowa grupa społeczna i instytucja. Zmiany w społeczeństwie mają wpływ na jej funkcjonowanie. Istnieje bowiem rodzina z charakterystycznymi cechami danego społeczeństwa.
Gdy przyglądamy się społeczeństwu polskiemu, to zauważamy, że dokonują się w nim zmiany w sposobie myślenia i zachowań. Faktem jest, że w przeciągu ostatnich kilkunastu lat dokonały się zmiany mentalne dotyczące małżeństwa i rodziny, w wyniku których wiele polskich rodzin nie staje się tym czym jest.
powrót
ks. Dariusz Lipiec
Rola Parafialnej Rady Duszpasterskiej w budowaniu wspólnoty parafialnej
Parafia jest wspólnotą uczniów Chrystusa, którzy słuchają Jego słowa, składają cześć Ojcu w Duchu Świętym i służą sobie wzajemnie w duchu wzajemnej miłości. Wspólnota ta wyraża się i buduje dzięki słuchaniu i głoszeniu słowa Bożego, liturgii i modlitwie, świadectwu chrześcijańskiego życia i posłudze miłości. W budowaniu parafii jako wspólnoty znaczącą rolę ma do odegrania Parafialna Rada Duszpasterska. Wskazuje na to nauczanie Kościoła powszechnego i Kościoła w Polsce po Soborze Watykańskim II, a także prawo kanoniczne. Celem rady duszpasterskiej w parafii jest wspieranie proboszcza w sprawowaniu posługi pastoralnej. Polega ono przede wszystkim na służeniu radą, jednakże wskazuje się na potrzebę zaangażowania Parafialnej Rady Duszpasterskiej w organizowanie, koordynowanie i realizowanie inicjatyw duszpasterskich w parafii. Do zadań rady duszpasterskiej należy także aktywizacja religijna parafian, dla których powinna być forum wymiany myśli związanych z życiem parafialnym.
powrót
