Do strony głównej

 

 

Wizję małżeństwa chrześcijańskiego przyćmiewają dzisiaj różne błędy, nieporozumienia i niezrozumienie jego godności, celów oraz przymiotów. Zakończony wiek XX przyniósł w życiu wielu katolików, szczególnie młodych, zachwianie wartości i znaczenia instytucji małżeństwa sakramentalnego. Świadczy o tym wzrastająca liczba rozwodów i wolnych związków, które jakże często mają swoje podłoże w nieodpowiedzialnym podchodzeniu i traktowaniu wspólnoty małżeńskiej, niezrozumieniu jej istoty i celu, własnym egoizmie, jak też swobodnym i niezobowiązującym traktowaniu małżeństwa zawieranego w Kościele. Wśród wielu osób zawierających dziś małżeństwo sakramentalne występują często odmienne poglądy dotyczące tak istoty małżeństwa, jak i jego przymiotów, zwłaszcza jedności, nierozerwalności i sakramentalności. Poważne konsekwencje moralne i religijne ma również osłabienie poczucia wierności małżeńskiej, czego przejawem jest postawa pewnej akceptacji zdrady małżeńskiej. Wobec takiej mentalności i poglądów wielu osób na małżeństwo, także to zawierane w Kościele, często powstaje problem i dylemat wśród duszpasterzy spisujących protokół badania kanonicznego narzeczonych i dopuszczających do zawarcia małżeństwa, jak ustosunkować się do twierdzeń i postaw narzeczonych, którzy nie akceptując przymiotów jedności, nierozerwalności, sakramentalności czy płodności małżeństwa, pragną zawierać małżeństwo kościelne? Co więcej, powstają w takiej sytuacji w świadomości duszpasterzy wątpliwości i pytania: jakiego rozeznania co do istotnych praw i obowiązków małżeńskich przekazywanych i przyjmowanych, jakiej intelektualnej zdolności i znajomości istotnych przymiotów małżeństwa oraz jakiego nastawienia woli wymaga Kościół od przystępujących do małżeństwa dla ważnego jego zawarcia?

Przymiot jedności i nierozerwalności małżeństwa jest warunkiem koniecznym do ważnego zawarcia małżeństwa. Podkreśla to prawodawca kościelny stwierdzając w kan. 1056 KPK, że "istotnymi przymiotami małżeństwa są jedność i nierozerwalność, które w małżeństwie chrześcijańskim nabierają szczególnej mocy z racji sakramentu". W Kodeksie wskazane są jeszcze inne przymioty małżeńskie: sakramentalność i płodność, także ważne, szczególnie dla małżeństwa między chrześcijanami. Jan Paweł II w adhortacji Familiaris consortio stwierdza, że wierni żyjąc w świecie zachwianych i zaciemnionych wartości odnoszących się do małżeństwa i rodziny, powinni otrzymać od Kościoła jasny i pełny obraz oraz wiedzę na temat małżeństwa sakramentalnego. W tym celu mówi o konieczności przygotowania młodych do zawarcia małżeństwa i życia rodzinnego. Przygotowanie do życia w małżeństwie i rodzinie nazywa pryncypialnym zadaniem Kościoła i pilną potrzebą duszpasterską Kościoła (FC 65, 66). Czyni to również Dyrektorium Duszpasterstwa Rodzin, wydane 1 V 2003 r. przez Konferencję Episkopatu Polski, które stanowi przejaw troski Kościoła w Polsce o małżeństwo i rodzinę, aby były prawdziwie chrześcijańskie i mogły realizować swoje powołanie.

Należy zrozumieć troskę Kościoła o należyty poziom wiedzy dotyczącej natury samego małżeństwa i jego istotnych przymiotów u tych, którzy decydują się i pragną zawrzeć małżeństwo sakramentalne. Posiadanie bowiem wiedzy albo jej brak, a nadto wykluczenie któregoś z istotnych przymiotów małżeńskich może bowiem być przyczyną nieważnego zawarcia małżeństwa. Dlatego podjęty temat wydaje się bardzo ważny i aktualny z punktu prawnego i duszpasterskiego, a mianowicie: jakie stanowisko powinien zająć duszpasterz wobec osób wykluczających istotne przymioty małżeńskie, czy może dopuścić ich do zawarcia małżeństwa kościelnego? Jaki poziom wiedzy wymagany jest do ważnego zawarcia małżeństwa przez nupturientów oraz co narusza zgodę małżeńską w odniesieniu do przymiotów małżeństwa?

Strona główna | Zeszyt bieżący | Pomoce homiletyczne | Informacje dla autorów
Zeszyty archiwalne | Redakcja | Kontakt

 

"Ateneum Kapłańskie" 1999-2006