Trudno w programie nowej ewangelizacji nie dostrzec roli i znaczenia przepowiadanego słowa Bożego, bez którego nie ma i nie może być autentycznego chrześcijaństwa. "Nie ma prawdziwej ewangelizacji bez głoszenia imienia i nauki, życia i obietnic, Królestwa i tajemnicy Jezusa z Nazaretu, Syna Bożego" (Paweł VI, Evangelii nuntiandi, n. 7). I choć prawdą jest, że Bóg także dzisiaj przemawia poprzez dzieła świata materii, bowiem rozliczne są tego znaki we wszechświecie; choć prawdą jest także, że Bóg daje o sobie często znać poprzez najgłębsze pytania tkwiące w każdym z nas, to jednak nie sposób nie wsłuchiwać się w słowa Chrystusa wyryte na kartach Ewangelii, które rodzą wiarę "płynącą ze słuchania" (por. Rz 10, 17). Dlatego nowa ewangelizacja oznacza bezpośrednie odniesienie do Słowa objawionego i przez Chrystusa przepowiadanego; Słowa, którym jest On sam, będąc zarazem pierwszym i największym głosicielem Ewangelii, jak również do słowa mówionego, które przekazuje treści natchnione, użyźniające całą krainę życia jednostek i wspólnot na szerokim, często nadal wymagającym uprawy polu trzeciego już niebawem tysiąclecia. Słowo Boże przełożone na język współczesny; słowo Boże podane w atrakcyjnej i do "strawienia formie"; PRZEPOWIADANE SŁOWO Boże poświadczone autentyzmem życia - oto zadanie stojące przed Kościołem naszych dni, podejmującym się na progu głoszonej przez Jana Pawła II nowej ewangelizacji trudnego, ale jakże koniecznego zadania: połączenia w jedno świadectwa życia i słowa, co - jak powiada II Sobór Watykański - jest warunkiem skutecznej ewangelizacji współczesnego świata (por. KK 35).
     Już św. Augustyn mawiał, że słowo Boże zwraca się bezpośrednio do słuchaczy. Wypowiedziane przed dwudziestoma wiekami do uczniów, nic nie straciło ze swej aktualności, dlatego odnosi się do nas wszystkich - współcześnie żyjących: "Pan bowiem przemawiał do swych uczniów, a z pewnością to, co im mówił, to mówi i nam, ich następcom. Również Jego powiedzenie: Oto ja jestem z wami aż do skończenia świata (Mt 28, 20) nie dotyczy ich jedynie, lecz odnosi się także do wszystkich chrześcijan, jacy później będą i jacy zaistnieją aż do końca świata" (Sermo 129, 2).
     Wiadomo, iż Bóg przemawiając do człowieka posłużył się rzeczywistością ludzkiego słowa, które przez wcielenie zostało powołane do przekazywania słowa Bożego. Mówiąc zaś bezpośrednio do głosicieli słowa, których sam sobie wybrał, Bóg posługuje się ludzką wiedzą i ludzkimi zdolnościami po to, by Jego słowo innym przekazywali (S. Moysa). Przekazicielami zaś słowa Bożego, dzięki czemu konsoliduje się cały lud Boży, są najczęściej prezbiterzy (por. DK 2 i 4). Dlatego pierwszą - jak się wydaje - podstawową także funkcją i obowiązkiem kapłana jest głoszenie słowa Bożego, które budzi wiarę i jednoczy lud Boży. Miejsce, jakie zajmują w kulturze głoszone przez niego prawdy, jest w pierwszym rzędzie zależne od jego własnej wiary, potwierdzonej świadectwem życia. Kapłan przepowiadając Ewangelię kontynuuje żywym słowem zbawcze dzieło Chrystusa.
     Stąd ważne jest, by głosiciel Ewangelii przemawiał z obfitości serca, dzieląc się z braćmi chlebem słowa Bożego, które przemyślał, przemodlił i przyswoił sobie jako osobistą własność. Nic więc dziwnego, że już św. Jan Chryzostom, ceniąc sobie charyzmat przepowiadania jako jeden z niezwykle ważnych w Kościele, "domaga się od jego szafarza maksymalnego wysiłku celem nieustannego doskonalenia warsztatu mówcy, by słowo Boga posiadało najpiękniejszą formę. Jest to szczególnego typu współpraca z Duchem Świętym w szlifowaniu od strony ludzkiej słowa Bożego tak, by słuchacze chętnie je słuchali i przyjmowali. W tej trosce Złotousty Kaznodzieja wzywa również do nieustannej pracy nad sobą, by głoszący słowo dorastał duchowo do świętej funkcji, jaką zlecił mu Bóg" (cyt. za: E. Staniek, Duch Święty a Słowo Boże, w: Duch Święty i Jego obecność w Kościele, Katowice 1997, 144). Tego domaga się i dziś od głosicieli słowa Bożego wyzwanie rzucone chrześcijaństwu przez ciągle postępujący proces sekularyzacji i laicyzacji, połączony często z praktycznym ateizmem dzisiejszych stechnicyzowanych ludzi, dla których takie wyrażenia jak: odkupienie, łaska, niebo, piekło czy grzech pozostają bez znaczenia, a jeżeli bywają używane, to w znaczeniu innym od tego, jakie posiadają w kontekście religijnym.
     Trudne więc zadanie staje przed głosicielami Ewangelii, by słowo Boże było przekazywane w sposób trafiający do dzisiejszych ludzi. Zadanie to było zawsze aktualne, odkąd Bóg przemówił do człowieka "poprzez swe słowa i zbawcze czyny" (por. KO 2). Staje się jednak ono szczególnie trudne i odpowiedzialne w czasach, gdy tyle czynników zagłusza przekaz Ewangelii. Dlatego "Ateneum Kapłańskie" w trosce o właściwy przekaz słowa Bożego pragnie nie tylko wychodzić naprzeciw oczekiwaniom czytelników poprzez zamieszczanie od wielu już lat na swoich łamach pomocy homiletycznych dla duszpasterzy, ale tym razem pragnie poświęcić dwa zeszyty wprost tematyce kaznodziejskiej, by zarówno od strony teorii, jak i praktyki ułatwić głosicielom słowa Bożego pełnienie ich apostolsko-charyzmatycznego zadania.
     Redakcja "Ateneum Kapłańskiego" dziękuje naukowemu środowisku krakowskiemu, czyli całemu zespołowi krakowskich homiletów, którzy pod kierunkiem ks. prof. dra hab. Edwarda Stańka oraz dwóch niezwykle kompetentnych przedstawicieli i założycieli istniejącej już od dziesięciu lat "Kaznodziejskiej Szkoły" w Krakowie: o. Gerarda Siwka i o. Wiesława Przyczyny, przy równoczesnej współpracy włocławskich homiletów - wnieśli merytoryczny wkład w powstanie i opracowanie dwóch kolejnych zeszytów (541 i 542) "Ateneum Kapłańskiego".
     Sądzimy, że zebrane doświadczenia homiletyczne, postrzegane z różnych punktów widzenia, nawet poprzez te nieco niekiedy kontrowersyjne wypowiedzi, zainteresują wszystkich i pozwolą wyciągnąć należyte wnioski na przyszłość. Wszystkim bowiem autorom, niewątpliwie głęboko zatroskanym o właściwy przekaz Bożego słowa, chodziło o danie wielu czytelnikom odpowiedzi na pytanie: jak dzisiaj głosić i przepowiadać Chrystusa, by odbiorca mógł Go w pełni zaakceptować.