ZESZYT 3 (583) Tom 146

maj - czerwiec 2006 r.

Do strony głównej

 

Kościół otacza opieką każdego człowieka chorego i potrzebującego. Jezus Chrystus, Dobry Pasterz i jednocześnie Uzdrowiciel, pochylał się nad chorymi, aby im pomóc. Dlatego też w duszpasterstwie ludzie dotknięci chorobą alkoholową mają szczególne miejsce. Trzeba wyraźnie napisać, że pijaństwo jest grzechem i często prowadzi do alkoholizmu, ale człowiek z chorobą alkoholową potrzebuje miłości pasterskiej, a nie pogardy i odrzucenia.

Papież Jan Paweł II nauczał, że "ofiarom alkoholizmu, rodzinom i środowiskom, które muszą tak wiele wycierpieć z powodu ułomności ich członków, Kościół, w imieniu Chrystusa, proponuje rozwiązanie i alternatywę - terapię miłością; Bóg jest miłością i ktokolwiek żyje w miłości, osiąga wspólnotę duchową z innymi i z Bogiem". Dopiero ten, kto nauczy się miłować, ten naprawdę żyje (1J 3,4). Kościół, przez swoją posługę miłości względem osób uzależnionych i współuzależnionych od alkoholu, uczy wszystkich ludzi sztuki miłowania Boga i człowieka.

Pomoc medyczna, psychologiczna, socjalna i duszpasterska świadczona alkoholikom jest tak ważna, że papież Jan Paweł II nazwał ją "szczególną służbą ludzkości". Aktywność Kościoła wobec ludzi uzależnionych od alkoholu przyjmuje różne formy i jest realizowana w wielu płaszczyznach; od działań profilaktycznych, które mają na celu wyeliminowanie lub zmniejszenie zakresu alkoholizmu w życiu społecznym, aż po konkretną pomoc duchową i materialną dla alkoholików i ich rodzin. Jednak należy pamiętać, że główny akcent w pastoralnej działalności Kościoła spoczywa na profilaktyce uzależnień, a głownie na duszpasterstwie trzeźwości.

Kościół nie może poprzestać na pomocy doraźnej dla osób z chorobą alkoholową i współuzależnionych. Nie można bowiem ani skutecznie wyleczyć alkoholików, ani efektywnie wspomóc najbliższe ofiary ich nałogu bez odbudowania w środowiskach chrześcijańskich takich wartości, jak miłość i sens życia. Wiara ożywiona słowem Bożym pobudza do wrażliwości na potrzeby bliźnich oraz dostarcza nadprzyrodzonej motywacji do podjęcia działania mającego na celu ratowanie zagrożonego życia doczesnego i wiecznego człowieka chorego na alkoholizm.

Pomoc terapeutyczna lub materialna jest bardzo ważna i Kościół nie może o niej zapominać. Jednak w duszpasterstwie nie wolno zapominać również o tym, że pomoc może przyjść od Jezusa Chrystusa. Zatem Kościół pomaga alkoholikom przez wykorzystywanie i wspieranie środków świeckich, ale nie powinien zapomnieć o środkach nadprzyrodzonych, takich jak modlitwa, życie sakramentalne i szeroko rozumiana teologia wyzwolenia, która pomaga człowiekowi stać się prawdziwie wolnym.

 

Strona główna | Zeszyt bieżący | Pomoce homiletyczne | Informacje dla autorów
Zeszyty archiwalne | Redakcja | Kontakt

 

"Ateneum Kapłańskie" 1999-2006