Parafię dla osiedla Michelin oraz dla położonej po sąsiedzku dużej wsi Mielęcin i małej wioski Potok erygował biskup włocławski Karol Radoński tuż przed II wojną światową - 15 lipca 1939 roku. Wcześniej miejscowości te należały do parafii w Kruszynie. Ks. Szambelan Paweł Załuska wybudował tu już w latach 1935-36 pierwszą kaplicę filialną, która potem rozbudowana dała początek parafialnej świątyni. Proboszczowie z Kruszyna sprawowali zrazu opiekęmaterialną i duszpasterską nad nową parafią. Michelin - filia kruszyńskiej parafii - stał się po latach dzielnicą Włocławka. Leżący za miedzą Kruszyna oparł się wchłonięciu przez miasto. Chociaż... Nieoficjalnie też jakby jest jego cześcią. Przecież właśnie w Kruszynie, na lotnisku Aeroklubu Włocławskiego odprawił Mszę św. Jan Paweł II na włocławskim etapie swej pielgrzymki. Tak to dziwnie sprawił Duch Święty, patron michelińskiej parafii...

Tworzenie się parafialnej wspólnoty zakłóciła okrutna wojna. W 1941 roku Niemcy wywieźli z Michelina do Dachau księży kanoników Michała Skowronka, Józefa Jędrychowskiego i Józefa Nowickiego. Zginęli oni tam śmiercią męczęńską, dzieląc los wielu kapłanów diecezji włocławskiej, z błogosławionym biskupem Michałem Kozalem na czele. Kujawy z Włocławkiem hitlerowcy wcielili do Rzeszy; wraz z Wielkopolską miały tworzyć nową “odwiecznie niemiecką” prowincję - Kraj Warty. Na tych terenach Kościół katolicki nie miał prawa do istnienia. Katedrę włocławską i wiele świątyń w okolicy Niemcy zamienili na magazyny. Taki los spotkał też kościół w Michelinie.

Po wojnie nadeszła pora na leczenie ran i odbudowę. Admininistrowaniem parafii zajmowali się kolejno księża: ks. Stanisław Mazierski - wówczas proboszcz parafi Kruszyn, późniejszy profesor i dziekan Wydziału Filozofii KUL - i ks. Jan Oświecimski. Już we wrześniu 1946 r. Rozpoczął tu swą dziesięciletnią psługę ks. Prof. Stanisław Librowski, wybitny historyk i teolog, profesor KUL. Jegom staraniem życie parafielne w Michelinie ustabilizowało się. Owej stabilizacji sprzyjało i to, że użytkowany przez parafię plac kościelny z budynkiem świątyni i cmentarzem dotychczasowy właściciel pan Stanisław Michelis przekazał aktem notarajalnym z 21 lutego 1946 r. Na rzecz parafii. Ksiądz Librowski przy wielkim zaangażowaniu parafian i tę darowiznę zagospodarował wzorowo. Zasługi sędziwego dziś emerytowanego księdza profesora dla michelińskiej wspólnoty trudne są zatem do przecenienia.

W śród pierwszych, jeszcze przedwojennych dministratorów młodej parafii był ks. Józef Iwański, póżniejszy profesor filozofii rektor KUL. Tak się przedziwnie złożyło, że i potem wielu tutejszych duszpasterzy miało tytuły naukowe i związki z katolicką uczelnią lubelską oraz z włocławskim Wyższym Seminarium Duchowym. W latach 1956-58 parafią zawiadywał ks. Tadeusz Kania, wykładowca teologii we włocławskim Wyższym Seminarium Duchowym. Z jego inicjatywy wybudowano stały budynek parafialny i przeprowadzonono wiele gospodarskich prac; ks. Kania posiadał szczególny darmobilizowania parafian. Po nim administrowaniem parafii trudzili się: prałat Stanisław Piotrowski i ks. Henryk Wieczorek, a następnie przez sześć lat ks. Leonard Karolewski, do dziś z wielkim szacunkiem wspomniany przez starszych parafian. Na krótko w 1965 r. Do Michelina zawitał ks. Tadeusz Gutowski, sędzia Sądu Diecezjalnego, a od 1966 do 1975 proboszczem parafii był ks. Władysław Mroziński, wykładowca muzykologii w seminariu. Ks. Tadeusz Przybylski, wykładowca filozofii w WSD, to kolejny duszpasterz michelińskiej współnoty w latach 1975-81, również wspomniany z serdecznością.

W czerwcu 1981 r. Probostwo objął ks. prałat Zygmunt Sobieraj i od razu - ze względu na sprzyjający, “solidarnościowy” czas - podjął starania o pzwolenie na budowę nowej świątyni. Ks. biskup Jan Zaręba, ówczesny ordynariusz włocławski - przez kronikarzy diecezji nie bez racji nazwany potem “budowniczym kościołów” - z całą mocą poparł owe starania, uwieńczone stosownym pozwolenoiem władz pod koniec 1983 r. Planowana z ogromnym rozmachem inwestycja obejmowała nie tylko nową, przestrzenną, dwupoziomową świątynię projektu architekta Jana Kopydłowskiego, ale również plebanię i “Dom Dobrego Pasterza” - schronisko dla księży emerytów. Przy wielkim zaangażowaniu proboszcza i parafian udało się ukończyć budowę plebanii już w lipcu 1984 roku, a prace przy pozostałych obiektach doprowadzić do poziomu “zero”. 17 lipca 1986 r. Bp. Jan Zaręba uroczyście wmurował kamień węgielny, wyjęty z grobu św. Piotra w Rzymie i poświęcony przez Ojca Świętego, w mury budującej się świątyni. Przez następne lata trwały prace przy skomplikowanych konstrukcjach kościoła i budynku dla księży emerytów. W 1991 r. Zamknięto stan surowy świątyni, a wgrudniu 1992 r. Ordynariusz włocławski bp. Bronisław Dembowski dokonał uroczystego otwarcia poświęcenia Domu Dobrego Pasterza. Przemiany w latach 90. Wpłynęły na obniżenie tempa prac przy nowej świątyni. Inwestycja ta po dziś dzień sen z oczu obecnego (od kwietnia 1955 r.) proboszcza - ks. prałata Dionizego Lewandowskiego. Obecny stan budowy kościoła gospodarz ocenia jako półmetek; czekają jeszcze prace wnętrzarskie. Dlatego też poniżej podajemy numer konta budowy dla tych, którzy zechcieliby w owym dziele dopomóc finansowo.