Człowiek obdarowany charyzmatem ma w sobie moc ludzką, naturalną oraz moc boską. Odpowiednio działanie człowieka obdarzonego łaską, a w szczególności charyzmatem, jest ludzkie i boskie zarazem. Pod wpływem charyzmatu miłość naturalna, ludzka, ma kształt miłości boskiej, ma też jej moc, moc przemieniającą, zdolną do nowego sposobu postępowania, wywołującego zbawczy skutek u innych ludzi, we wspólnocie Kościoła, w całym świecie.

Treść artykułu koncentruje się wokół zbawczego wymiaru rad ewangelicznych realizowanych w życiu konsekrowanym według ducha charyzmatów jego różnorodnych instytutów. Istotną cechą tego życia jest profesja rad ewangelicznych. Wprawdzie wszyscy chrześcijanie są wezwani do życia w duchu ich przesłania, ale formę radykalnej ich realizacji podejmują tylko ci, którzy otrzymali łaskę specjalnego powołania. W niej naśladują i uobecniają dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo samego Chrystus, które urzeczywistniał dla Królestwa Bożego i zbawczej woli Boga Ojca. Dokonujące się na tej drodze zjednoczenie z Chrystusem Oblubieńcem daje im udział w tajemnicy Odkupienia świata. Tak więc rady ewangeliczne, będące darem Boga dla Kościoła, niosą z sobą Jego przesłanie, a więc Jego misję. Osoby zaś życia konsekrowanego, dla niej powołane, realizują ją według własnych charyzmatów. W realizacji rad ewangelicznych odsłaniają naturę Kościoła, są znakiem Boga Trójjedynego, Jego Królestwa i rzeczywistości eschatologicznej. Świadczą o niekwestionowanym istnieniu wiecznej rzeczywistości, różnej od doczesnej. Tak realizowane przesłanie rad ewangelicznych inspiruje ludzi do budowania ziemskiej egzystencji na Bogu i Jego zbawczej woli.

Treść artykułu koncentruje swoją uwagę wokół życia konsekrowanego. Autor podejmuje refleksję nad jego rzeczywistością w perspektywie apostolstwa. Przeprowadza ją on w świetle nauczania Soboru Watykańskiego, jak i nauczania Kościoła w okresie pięćdziesięciolecia od jego zakończenia. Na podstawie jego dokumentów przybliża exodus tego życia, jakie przebyło w minionym półwieczu. Lata jego przemiany były okresem delikatnym i niełatwym, ale jednocześnie był to czas pełen nadziei, bogaty w próby i propozycje nowatorskie, co miało ożywić praktykę rad ewangelicznych. Wielorakie wydarzenia nie zawsze rodziły i rodzą pozytywne rezultaty. Dlatego trzeba, aby zdobywało się ono na wysiłek w kierunku odnowy, ponieważ Kościołowi jest potrzebny duchowy i apostolski wkład życia konsekrowanego. Wśród zagadnień związanych z Soborem i życiem konsekrowanym, artykuł podejmuje bardzo istotną kwestię apostolstwa. Apostolstwo i jego nowe formy stanowiły jedno z istotnych kryteriów odnowy tego życia. Artykuł najpierw zarysowuje krótko historię rozumienia terminu „apostolstwo” do Soboru Watykańskiego II, potem podejmuje uwagi na jego temat. W dalszej części przybliża jego elementy treściowe na temat apostolstwa i apostolstwa osób życia konsekrowanego.

Dzieje życia konsekrowanego pokazują obecność różnych sposobów realizacji tej samej komunii Bożej poprzez poszczególne instytuty zakonne. Każdy czas życia Kościoła niesie ze sobą konkretne wyzwania, które znajdują odpowiedź m.in. w powstawaniu poszczególnych wspólnot zakonnych. Duch Święty bowiem bada serce człowieka i wychodzi mu na spotkanie odpowiadając na potrzeby czasu. Powołuje w ten sposób mężczyzn i kobiety, którzy doświadczywszy światła Ewangelii i wrażliwości na znaki czasu tworzą nowe rodziny zakonne, a tym samym nowe sposoby realizacji tej samej komunii w różnorodności posług i wspólnot. Wszystko to sprawia, że Kościół staje się wspólnotą wspólnot.

Życie konsekrowane nie jest marginalnym zjawiskiem w Kościele, ale „znajduje się w jego samym sercu i stanowi integralną część życia Kościoła” (VC 3). W roku poświęconym życiu konsekrowanemu coraz częściej wraca pytanie dotyczące istotnych elementów tegoż życia. Z pewnością, jednym z nich jest konsekracja zakonna. Autor w niniejszym artykule podejmuje rozważania na temat, czym jest konsekracja zakonna i jakie jest jej znaczenie. Konsekracja zakonna to dzieło Boga, ale i człowieka oddającego się Bogu. Teologowie różnie ją interpretują: „pakt miłości”, „misterium” czy też „dyspozycyjnym naśladowaniu Chrystusa”. Konsekracja zakonna jest konkretnym ukazaniem radykalizmu ewangelicznego, potrzebnego dla głoszenia w proroczy sposób ludzkości postawy dyspozycyjności względem Boga i człowieka; jest także świadectwem o prymacie Boga i prostocie życia w służbie innym.

Mając na uwadze, z jednej strony komplementarność powołań w Kościele, a z drugiej wielość dróg powołaniowych, autorzy na przykładzie dziewic konsekrowanych i osób ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny, ukazują specyfikę powołania życia konsekrowanego. Artykuł podejmuje następujące zagadnienia: 1) podstawy duchowości, 2)istotę konsekracji, 3)tożsamość duchowości, 4)indywidualność i wspólnotowość duchowości. Wszystkie te zagadnienia są omawiane w sposób porównawczy: w odniesieniu do dziewic konsekrowanych i osób ze Zgromadzenia Misjonarek Świętej Rodziny.

(...)Katecheza wypełnia niezwykle istotną rolę w kształtowaniu chrześcijańskiego świata wartości młodego pokolenia. Do tego zakresu należy także jej rola w wychowaniu do miłości opartym na Objawieniu Bożym. W katechezie trzeba jasno przekazac jak należy rozumieć wychowanie do miłości. W trakcie szkolnego nauczania religii należy przedstawić wszystkie zakresy wychowania do miłości. Dzieciom i młodzieży należy mówić o miłości do Boga, do człowieka, do ojczyzny i do samego siebie. W zakres tego wychowania wchodzi wychowanie do miłości seksualnej. Katecheta powinien przedstawić oczekiwania Kościoła jak i odniesieć się do zagrożeń wychowania ze strony nadmiernej seksualizacji, pornografii czy gender. Powinien uprzytamniać, że katolickie społeczeństwo podejmuje nieustanny wysiłek obrony przed tymi zagrożeniami.

(...)Asystenci duchowi spełniają wielką rolę we Franciszkańskim Zakonie Świeckich na wszystkich szczeblach wspólnot. Rady i wspólnoty dobrze funkcjonują, jeśli asystenci są przygotowani do tej ważnej oraz zaszczytnej posługi. Zadania asystenta są wielorakie i uzależnione od potrzeb oraz wymogów osób, miejsca i sytuacji. Dlatego są zobowiązani także do własnej, ciągłej formacji duchowej oraz intelektualnej. Pierwszym ich zadaniem jest formacja duchowa franciszkanów świeckich poprzez towarzyszenie im w sprawowaniu świętych czynności, by żyli duchowością franciszkańską i świadczyli swoim życiem o Jezusie Chrystusie.

Klasztor w Niepokalanowie od początków swojego istnienia stanowił fenomen w skali światowej. Było to związane zwłaszcza z liczbą braci zakonnych zgromadzonych w jednym miejscu, a pracujących pod wodzą o. Maksymiliana Kolbe. Obraz kilkuset młodych chłopców poświęcających swoje życie „dla Niepokalanej” musi rodzić pytanie o to, co przyciągało ich do Niepokalanowa i co sprawiało, że decydowali się w nim pozostać. Artykuł niniejszy próbuje wskazać model formacyjny zaproponowany przez o. Kolbego, jako istotny element wpływający na tak szybki i gwałtowny rozwój Niepokalanowa. Osobista formacja zakonna, podkreślenie znaczenia ślubów w życiu braci, wychowanie do życia wspólnego, czy dowartościowanie braci - pracowników mają istotne znaczenie w propozycji skierowanej do młodych przez o. Maksymiliana.

Zbiór Konferencji ascetycznych wykorzystanych jako podstawowe źródło dla tego artykułu ukazuje codzienny wysiłek formacyjny o. Kolbego i pozwala dostrzec cały szereg szczegółowych wskazań wychowawczych dla braci. Pozycja ta może stać się swoistym podręcznikiem formacyjnym. Wydaje się to szczególnie istotne w obliczu spadającej ciągle liczby powołań brackich i może stanowić cenne przypomnienie i wskazówkę nie tylko dla samych braci żyjących współcześnie w zakonie franciszkańskim, ale również dla formatorów, czy młodzieży rozeznającej swoje osobiste powołanie. Maksymilianowy „pomysł na braci” niczego bowiem nie stracił ze swojej aktualności, a wprowadzenie go ponownie do współczesnego życia zakonnego, z uwzględnieniem aktualnych wyzwań i możliwości mógłby stanowić nowy impuls dla tych rodzin zakonnych, które mają w swoich szeregach braci zakonnych.

Dzisiaj katecheza w szkołach jest przestrzenią błogosławioną. Nauczyciel religii obecny w szkole jest dla środowiska znakiem obecności Boga. W społeczności szkolnej nie tylko są osoby wierzące i praktykujące. Wielu jest dzisiaj ludzi poszukujących, wątpiących, zadających pytania...

Katecheta, który przychodzi w imieniu Kościoła, jako świadek Chrystusa i pragnie dzielić się owocami swojej wiary, może pobudzić nie jedno wątpiące serce, umocnić wiarę i zaprosić do przyjaźni z Chrystusem.

Święty Jan Paweł II 6 czerwca 1991 roku, podczas spotkania w katedrze włocławskiej z nauczycielami i katechetami kościoła włocławskiego, określił trzy uniwersalne zadania katechezy szkolnej. Indywidualna praca każdego nauczyciela religii polega na znajdowaniu metod, które umożliwiają osiągnąć w dostatecznym stopniu wynikające z katechezy zadania.

Ojciec Święty podał trzy podstawowe zadania katechezy w szkole, które są również i dziś aktualne. Pierwszym zadaniem katechezy w szkole to wprowadzenie uczniów do dojrzałej wiary i ukazanie miłości Pana Boga do całego stworzenia. Drugim zadaniem katechezy jest nadanie i ukazanie w katechizowanym sensu życia, ten sens możemy tylko zrozumieć i odkryć, kiedy otworzymy się na świat z miłością. Ostatnim zadaniem katechezy jest prowadzenie ucznia do spotkania z Bogiem i ukazanie mu drogi powołania do świętości.

Katecheza w szkole na przekór mądrym tego świata jest przestrzeniom i czasem łaski Boga, ponieważ nie jedną zabłąkaną duszę zaprowadziła do Jezusa Chrystusa – Dobrego Pasterza.